teorii poznania

Encyklopedia PWN

proces poznawania przestrzeni geogr. na Ziemi.

[fr. positivisme < łac. positivus ‘oparty’, ‘uzasadniony’],

filoz. w wąskim rozumieniu — system filozoficzny (filozofii pozytywnej) A. Comte’a wyłożony w Cours de philosophie positive (t. 1–6 1830–42), w szerszym — jeden z głównych nurtów w filozofii XIX i XX w., wywodzący się z refleksji filozoficznej nad poznaniem naukowym oraz nad strukturą metodologiczną i osiągnięciami teoretycznymi i praktycznych nauk szczegółowych (zwłaszcza ścisłych).

prakseologia

[gr. práxis ‘działanie’, ‘czynność’, lógos ‘słowo’, ‘nauka’],

metodol., naukozn.:

Śankara, sanskr. Śaṅkara, ur. 788(?), Kalad(?), zm. 820(?), Kedarnath,

filozof indyjski.

fizyka

[gr. physikḗ ‘przyrodoznawstwo’ < phýsis ‘natura’, ‘przyroda’],

nauka o budowie oraz właściwościach materii i działających na nią siłach;

Hume

[hju:m]

David